شورای حقوق‌بشر سازمان‌ملل‌متحد در ژنو طي قطعنامه‌اي مأموریت احمد شهید گزارشگر ویژه حقوق‌بشر در امور ایران را به‌مدت یک سال دیگر تمدید کرد. راي‌گيري روي اين قطعنامه روز چهارشنبه 4فروردین 95 انجام شد. كشورهاي روسیه، چین و ونزوئلا از جمله کشورهایی بودند که با تمدید مأموریت احمد شهید مخالف بودند و البته موضع اين كشورها در زمينة حقوق‌بشر به‌خصوص در رابطه با رژيم آخوندي هيچگاه نافذ نبوده و برد نداشته است.
به‌غير از دوره‌هايي كه بدلايل سياسي و زدو بندهاي مشخص، سازمان‌ملل، رژيم را از گزارش دهي و مانيتورنيگ حقوق‌بشر خارج كرده و يا قطعنامه‌اي بابت آن تصويب نكرده است، اساس تصميم گيري‌هاي اين ارگان سازمان‌ملل مبتني براي گزارشاتي غيرقابل پوشاندن، از سركوب و اعدام در ايران بوده است. امسال نيز قبل از تصويب اين قطعنامه، ابتدا گزارش دوره‌اي احمد شهيد به‌شوراي حقوق‌بشر ارائه شد. احمد شهید در گزارش 10مارس خود به‌اجلاس شورای حقوق‌بشر سازمان‌ملل تأکید کرد از سال ۲۰۱۳ نه تنها تغيير مثبتي در مورد حقوق‌بشر در ایران ایجاد نشده، بلكه در بعضي از زمينه‌ها بدتر هم شده است. وي در این گزارش با يادآوري افزايش اعدام‌ها، به‌ویژه اعدام نوجوانان، و عدم همکاری رژیم با مکانیزم‌های جهانی حقوق‌بشر نوشته است: حداقل ۹۶۶ زنداني در سال ۲۰۱۵ در ايران اعدام شده‌اند كه اين بالاترين ميزان اعدام در ايران طي دو دهه گذشته است. در سال ۲۰۱۴-۲۰۱۵ شانزده نوجوان در ايران اعدام شده‌اند كه بيشترين ميزان در ۵ سال گذشته محسوب می‌شود. با وجود اين تلاش‌ها، آمار اعدام نوجوانان نه تنها كاهش پيدا نكرده، بلكه طي دو سال گذشته افزايش نيز داشته است. احمد شهید از رژیم آخوندی خواست سريعاً و بدون قيد و شرط به‌مجازات اعدام نوجوانان پایان دهد. گزارشگر ویژه سازمان‌ملل ضمن پرداختن به‌موضوع اعمال شكنجه براي اعتراف گيري از زندانيان می‌نویسد: به‌طور مرتب گزارش‌های نگران كننده‌يي از حبس‌هاي انفرادي طولاني مدت، شكنجه، اعتراف زير شكنجه و عدم دسترسي به‌وكيل دريافت کرده‌ام.
رژيم از اين گزارش متوجه شد كه اجلاس شوراي حقوق‌بشر قطعاً و بي چون و چرا مأموريت احمد شهيد را تمديد خواهد كرد. لذا به‌طور كم‌سابقه‌اي در راديوتلويزيون و مطبوعات خودش در مورد اين گزارش شروع به‌آه و فغان كرد از جمله به‌كاربردن عباراتي نظير: «گزارش ضدایرانی احمد شهید»، «تکراری و غیرقابل استناد»، شامل «اتهامات واهی»، «گزارش متوهمانه!» با «ادعاهای واهی و مغرضانه» علیه رژیم «در خصوص تعداد اعدام‌ها در ایران» و تأکید بر «اعدام نوجوانان» اما در نقطه‌یی حرف و گزيدگي اصلي‌اش را بيان كرده و می‌گويد: «منابع اصلی گزارشگر سازمان‌ملل درباره حقوق‌بشر در ایران(،)گروه‌های مسلح مخالف ایران از جمله (مجاهدين) هستند.» البته تا آنجا كه به‌مجاهدين و مقاومت مردم ايران برمی‌گردد، در دفاع از حقوق‌بشر آحاد مردم سركوب شده ايران، حقوق زندانيان سياسي، زنان، اقليت‌هاي قومي و مذهبي و… هرگز كوتاه نخواهند آمد.
ناگفته نماند شش سال قبل كه شوراي حقوق‌بشر تصميم گرفت براي وضعيت حقوق‌بشر در ايران مجدداً گزارشگر تعيين شود، رژيم آخوندي در آخرين لحظات شروطي را براي همكاري با گزارشگر تعيين كرد از جمله اينكه گزارشگر مرد باشد، مسلمان باشد و از كشورهاي غربي نباشد. سازمان‌ملل نيز احمد شهيد را كه از قضا تمامي شروط علني رژيم را تأمين می‌كرد انتخاب نمود.
هر چند رژيم آخوندي در نتيجه تلاش‌هاي بي وقفة مقاومت ايران از دهه شصت تا كنون 62 بار در ارگان‌هاي سازمان‌ملل به‌دليل نقض فاحش و سيستماتيك حقوق‌بشر محكوم شده است و احمد شهيد نيز براي شمشين دور متوالي براي اين كار انتخاب شد، ولي جيغ و فغان رژيم آخوندي اين دور عليه احمد شهيد و سوختن از گزارشاتي كه در اختيارش قرار گرفته بود، بسيار متفاوت بود. علت اين جيغ و فغان رژيم چه بود؟
دست و پازدن‌هاي رژيم، اين را آشكار می‌كند كه هر دو باند اين رژيم با توجه به‌سوابق گذشته، كيسه گشادي دوخته بودند كه در پسابرجام اتمي، جهان و به‌خصوص كشورهاي غربي از نقض حقوق‌بشر در ايران كوتاه بيايند. همين بي توقعي پسا برجامي، خودش را در كنسل كردن سفر روحاني به‌اتريش نيز نشان داد كه چرا به‌مجاهدين اجازه تظاهرات داده شده است.
باندهاي منتسب به‌خامنه‌اي و رفسنجاني ـ روحاني در اين توهم خيال‌پردازانه هستند كه گويي امضاي توافق اتمي كه از روي وادادگي و ترس و ذلت صورت گرفت، همچون گذشته امتيازات بادآورده به‌ارمغان خواهد آورد. همچنانكه در امتيازي به‌خاتمي در سال 1997، وزارت خارجه امريكا اسم سازمان مجاهدين خلق را در ليست تروريستي گذاشت و يا در زمان شروع جنگ اول عراق در فوريه 1990 به‌خواست امريكا كميسيون حقوق‌بشر سازمان‌ملل قطعنامه‌اي را تصويب كرد كه هيچ انتقادي به‌نقض حقوق‌بشر در ايران نداشت و فقط مأموريت گزارشگر را تمديد كرد. در جنگ دوم عراق نيز در سال 2003 بدليل زدو بندها، هماهنگي‌هاي پيش از جنگ، رژيم كه بانكدار مركزي تروريسم ناميده مي شد، اساساً از ليست كشورهاي تحت بررسي نقض حقوق‌بشر حذف شده بود. و مابه‌ازاي آن تمامي قرارگاه‌هاي مجاهدين خلق جنبش اپوزيسيون اين رژيم وحشي مورد سركوب و هدف حملات وحشيانه جنگنده‌هاي هوايي انگليس و امريكا قرار گرفت.
اكنون آن دوران ديگر سپري شده است و خواب پنبه‌دانه براي رژيم زهرخورده محقق شدني نيست، به‌يمن حضور قدرتمند آلترناتيو انقلابي، هيچ يك از باندهاي رژيم نمی‌توانند نان برجام را بخورند هر چند كه چند صباحي چند وزير اروپايي نيز از ايران بازديد كنند.
رژيم و در رأس آن خامنه‌اي تمامي تلاش خود را كردند كه به‌توافق اتمي تن ندهند. برجام براي رژيم زهر است و نه جرعه حيات، هر چقدر هم كه امريكا در اين توافق به‌رژيم امتيازاتي بدهد، اما برجام پيروزي مقاومت و مردم ايران و يك شكست استراتژيك براي كليت رژيمي است كه قصد داشت با دست‌يابي به‌بمب اتمي خود را از سرنگوني نجات دهد. شكستي كه تنها با اصرار و ابرام مقاومت به‌رژيم آخوندي تحميل شد. همه می‌دانند اگر افشاگري‌هاي پي درپي مجاهدين از برنامه‌هاي اتمي رژيم نبود، خامنه‌اي به‌برجام تن نمي‌داد. بنابراين بطور قانونمند حركتي كه مجاهدين و مقاومت ايران آگاهانه از دو دهه قبل شروع كرده و رژيم آخوندي را به‌چالش كشيدند و جام زهر را به‌حلقومش ريختند، بطريق اولي پسا برجام آن نيز نمی‌تواند بنفع رژيم تمام شود و اين خام خيالي آخوندي است كه به‌خيال خود می‌خواست امسال پرونده حقوق‌بشرش از روي ميز جمع شود. به‌ولي فقيه چنگال در خون و رئيس جمهور جاني اش بايد گفت آن سبو بشكست و آن پيمانه ريخت. باش تا طبل نقض حقوق‌بشرت بر بام جهان بيش از اين به‌صدا در آيد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر